door Henk Vedder
In Andere Tijden Schaak deze keer een speciale Chess Buccaneer editie, de wilde partijen die halverwege de jaren ’90 opeens tegen Manuel Bosboom op het bord kwamen.
In Chess Buccaneer, een boek over het leven en de partijen van Manuel Bosboom dat niet in je collectie mag ontbreken, wordt op pagina 241 en 242 de nodige aandacht besteed aan een partij die Manuel en ik in Wijk aan Zee hebben gespeeld. Aan het einde wordt ook nog verwezen naar een partij die Manuel ook al van mij verloor. De warmte dringt snel bij je naar binnen als je zoiets over jezelf leest in een boek over zo’n immens groot talent. Eerder wist Manuel echter ook al eens van mij te winnen, dus het wordt tijd voor een mooie extra dikke episode!
De Vedders kennen Manuel al tientallen jaren, sinds hun tienerjaren. Bij de veelal Nederlandse toernooien kwamen we Manuel tegen en in het rapid- en vooral snelschaakcircuit. Tussen karrevrachten aan nederlagen door kon ik dan Manuel wel eens verslaan in zo’n blitzpartijtje.
Dan onze eerste klassieke partij. Een nogal cruciale, als ik het allemaal goed heb kunnen achterhalen. In mijn database heeft de partij de datum 18 december 1994 meegekregen, maar dat is toch zeker niet de datum waarop de partij is gespeeld. Het was een KNSB-wedstrijd, zo wist ik nog. En dat ik een pak rammel had gekregen, wist ik ook nog. Het was een thuiswedstrijd, wist ik ook nog. In Chess Buccaneer lees ik op pagina 110 dat Manuel in 1995 verkaste van Volmac Rotterdam naar Panfox De Variant. Onze partij vond dus plaats op 1 april 1995 te Hilversum: HSG – Volmac Rotterdam. Het was de achtste ronde.
En als ik dan even in het archief kijk: http://www.ericr.nl/schaken/knsb9495/hk.html dan zien we daar dat wanneer ik deze partij had weten te winnen, dat HSG dan een half puntje achter landskampioen De Variant was geeindigd. Het werd nu dus Rotterdam, een cruciaal puntje voor Manuel dus!
De volgende ontmoeting was op 26 januari 1997. Het is een heel geachterhaal wat de exacte datum moet zijn geweest, maar het was de derde ronde van de reservegroep van het Hoogovenstoernooi in Wijk aan Zee, dat deze keer in februari eindigde! Dit was één van mijn beste toernooien als we de slotronde buiten beschouwing zouden mogen laten. Ik won hier zelfs van een voormalige en/of destijds toekomstige wereldkampioen. Richard deed ook mee en samen hadden we dit toernooi één ding gemeen: We wonnen van vrouwen en van Bosboom!
De wraak was bepaald zoet geweest, maar nog meer om het echie op 10 augustus 1997, ruim een half jaar na de partij in Wijk aan Zee. Voor Manuel zal er niet veel meer op het spel hebben gestaan. Ik had 5 uit 8, Manuel waarschijnlijk ook en een flinke geldprijs zat er met die score eenvoudigweg niet meer in. Maar er was iets anders aan de hand. Ondanks dat ik een zeer matig toernooi had gespeeld, bleek ik opeens in de running voor een meesternorm. Echt matig. Eerst win je een partijtje, dan word je opgeknoopt tegen Gurevich, je weet wel, die Belg die ik misschien had onderschat. Dan wat gesprokkel en een reeks vervelende remises, alvorens met de nodige moeite ik Bonno Pel kon verslaan in de voorlaatste ronde.
Andere omstandigheden waren ook al niet echt fijn. Ik had een hotelleke geregeld daar in Antwerpen, maar het was me een volstrekt raadsel waar in de buurt ik de Clio kwijt kon zonder daarvoor een vermogen te hoeven neertellen. Ja ’s avonds laat tot ’s morgens vroeg. Het duurde even tot ik bij de speelzaal in de buurt een gratis parkeerplein had gevonden. Opgelost, wel iedere dag een half uur lopen, maar geen autostress meer!
Mijn teamgenoot Pieter Tolk woonde ook in Antwerpen en suggereerde de avond voor de slotronde naar de beroemde Antwerpse biscoop te gaan, samen met nog enkele bekenden. Dat leek me wel wat, want aan voorbereiden deed ik toch niet en dit gaf dan wat afleiding. Zo werd het de film van 22.00u en hadden we een aangeprezen film geboekt: The English Patient!
Het duurde maar en het duurde maar. Ik ben, wellicht net als u, geen type dat halverwege de bioscoop uit gaat, je hebt immers betaald voor een hele film. Maar de volgende dag was het uitchecken en schaken en er kwam maar geen einde in zicht. Uiteindelijk lag ik niet voor 02.30u in bed. Ver-schrik-ke-lijk!
Maar netjes op tijd en geschoren zat ik er klaar voor om het voor de derde keer op te nemen tegen Manuel Bosboom: En Manuel speelde theorie!
Zo kwam er toch nog een mooi einde aan wat ik niet had ervaren als een fenomenaal schaakevenement, al lag dat niet aan het toernooi zelf. Dit bleek mijn laatste toernooipartij in ongeveer 10 jaar. De norm was natuurlijk leuk, maar bijna tegelijkertijd verjaarde mijn eerste norm. That’s right, die krengen verjaarden ooit na vijf jaar! Maar rond diezelfde tijd werd dat afgeschaft.
Koopt dat boek: Chess Buccaneer. Bij Eppie is het nog goedkoop verkrijgbaar (Twee tientjes) zolang de voorraad strekt.