door Henk Vedder
De beker heb ik in mijn eerste En Passantleven nooit gewonnen. Ik kwam ook nooit ver, kan ik me herinneren. Behalve dan in 1989. Een jaar eerder was ik clubkampioen geworden en ook deze jaargang leek het erop dat dat weer ging lukken. En in de beker ging het ook crescendo, want ik was inmiddels gevorderd tot de kwartfinales. De laatste acht! Over de loting was ik wat minder te spreken. Hoezo eigenlijk?
Welnu uit de koker kwam de naam Herman den Hartigh tevoorschijn. Veelal een vaste waarde in het tweede team van En Passant. Vanwaar dan die onvrede? Ik had het tweede team zelfs al overgeslagen. In mijn hele leven heb ik maar 1x voor En Passant 2 gespeeld. Een invalbeurt die werkelijk in flitstempo verloren werd en waarop ik nog wel eens terug zal komen. Op 3 maart 1989 had ik er zelfs al een paar seizoenen EP l op zitten en met scores waar Den Hartigh nooit aan zou komen. Echter, hij scoorde wel altijd tegen mij. Geen enkele keer heb ik Herman kunnen verslaan, vaag herinner ik me ergens nog een schamele remise, maar nu moest ik dus met zwart me gaan plaatsen voor de halve finale.
Drie maart 1989 denkt u? Daar heb ik onlangs ook al iets over gelezen. Dat kan kloppen. In het In Memoriam dat Jasper Reichardt schreef na het overlijden van mijn vader Tijmen Vedder werd een partij opgenomen van dezelfde avond. Hij versloeg die andere zoon, Richard Vedder, en plaatste zich die avond voor de halve finale. De weg leek dus helemaal vrij naar mijn eerste bekerwinst. Niet dus. Het werd zelfs mat!
In het clubblad van van augustus 1986 vinden we mogelijk een verklaring. Herman eindigt hier op een weliswaar teleurstellende 20e plaats, meestal schuurde hij tegen de top tien aan, maar zijn score van 6 overwinningen, 12 remises en 4 nederlagen verraden een zekere taaiheid die we ook in de bekerpartij zien. Eerder in het clubblad van maart 1985 vinden we zijn huwelijksaankondiging met Els Vermeer. Het huwelijk werd bevestigd op 20 maart 1985 om 14.15u door ds J.H. Nawijn, die ook graag schaakte.
Op de kampioensfoto van het seizoen 88-89 zien we Herman staan, met de vermelding dat hij dat seizoen was ingevallen in het eerste team.
Van een overwinning op Herman den Hartigh is het ook nooit meer gekomen. Het jaar erna vertrok ik naar HSG, speelde nog één seizoen zo’n 12 potjes interne en stopte er daarna mee. Herman stopte met schaken. Ik sprak hem nog af en toe omdat hij de buurman was van mijn zus, aan de Dopperstraat, maar over schaken ging het bijna nooit. Herman werd ziek en overleed op 15 juli 2008, slechts 48 jaar jong. De beker werd uiteindelijk gewonnen door Henk Pruijs. Had ik die maar getroffen die avond.