De RAAK OmniSimultaan van 27-2-2016 is gewonnen door Henk Vedder. De thuisspelende IM stond in het hele toernooi slechts twee remises af, beide tegen de uiteindelijke nummer twee Dick de Graaf. Viervoudig winnaar Richard Vedder moest deze keer genoegen nemen met plek drie.
Om bij het begin te beginnen, wat is eigenlijk een OmniSimultaan? Je speelt in een groep van 5 een gesloten competitie, op de toernooidag in totaal doe je dat 4x. Op zich niet ongebruikelijk, ware het niet dat je alle partijen in je groep tegelijkertijd speelt. Je schaakt dus op vier borden tegelijk. Bij gebrek aan foto’s (verbeterpunt!) houden we het bij onderstaande schets, die twee rijen tafels voorstelt, elk met vijf borden. Bewegend uit het archief is te vinden op Youtube.
De opstelling van de tafels in een groep. Suggesties voor een (nog) "eerlijkere" opstelling zijn altijd welkom.
Rustig zitten is er dus niet bij, je moet een flink eind lopen. Hoeveel? Vaste deelnemer Ronald Gouma deed een stappenteller om en schreef daarover het volgende op Utrechtschaak:
Wie denkt dat een schaker té weinig beweegt zit er helemaal naast (!)
Volgens mijn stappenteller heb ik vandaag ongeveer 4 km afgelegd tijdens de partijen (respectievelijk 1100, 700, 800 en 900 meter, sommige rondes zijn inspannender...)
Dat is ongeveer gelijk aan de afstand die de gemiddelde eredivisie keeper per wedstrijd aflegt (volgens kenners zelfs meer)
Feit (zie o.a. link)
"Een keeper legt gemiddeld vier kilometer af, waarvan 400 meter met de bal in zijn handen."
Feit: "De gemiddelde voetballer legt 40 minuten per wedstrijd wandelend af." Ook dit is vergelijkbaar met de gemiddelde (omni)schaker ;-)
Naast een schakersbrein is ook goede conditie dus welkom. Zonder ook maar iets te controleren op feitelijke juistheid, denk ik bijvoorbeeld dat deelnemer Corniel Nobel, van alle deelnemers
Zou tussen a, b en c een verband zitten? Het leverde hem, als zestiende geplaatst, de derde prijs in groep B op. Helaas vertrok hij snel richting huis (regio Den Haag!), waardoor hij de prijsuitreiking miste. “Niet-geclaimde prijzen vervallen aan de organisatie”, luidt dan traditioneel de regel, maar omdat de organisatie al prijs had, maken we voor deze keer een semi-uitzondering. Corniel, als je dit leest en volgend jaar terugkomt, ligt er sowieso een prijs voor je klaar, al scoor je 0,00!
De Dieselprijs was dit jaar voor Kevin van Brummelen. Hij scoorde 0,0 in ronde 1, 9 punten in ronde 2 (voetbaltelling, dus 3 per overwinning) en in ronde 3 de maximale 12 punten. Toen was hij goed op gang, want ook in finalegroep B won hij alles. Anne Grutter uit Hoogland werd tweede in die groep, de al genoemde Corniel Nobel derde.
Weliswaar een gebrek aan foto’s, maar deze hebben we wel. Henk Vedder “ontvangt” de wisselbeker. (lees: mag hem even vasthouden)
Het lastige van een OmniSimultaan is dat je soms nare keuzes moet maken. Al zijn je stellingen nog zo mooi, als je er twee of drie over hebt, terwijl je tegenstanders er elk maar ééntje (tegen jou) hebben, dan ben je eigenlijk kansloos. Je kunt er beter één of twee remise geven of desnoods zelfs opgeven, dan op elk bord door je vlag te gaan en met lege handen achterblijven.
Dat laatste overkwam Guido de Romph in groep C, hij speelde uiteindelijk als enige nog tegen vier anderen. Met pijn en moeite wist hij nog net één partij te verzilveren. Ondergetekende had - ondanks jaren ervaring - in ronde 1, 2 én 3 bovengenoemd deksel op zijn neus gekregen, maar trapte er in de finalegroep niet meer in. Tim Grutter, Leendert Hartevelt en Dion de Graaf deelden plek 2.
Last but certainly not least hadden we finalegroep D, die plaatsvond in een tent. Een tent? Ja, de aanwezige dammers hadden ook wat ruimte nodig voor een belangrijke wedstrijd. Ze konden kampioen worden! Gezien het “We are the champions” wat halverwege de finaleronde uit de boxen knalde, geloof ik dat dat wel gelukt is. Nou is zo’n OmniSimultaan een vrij ruimte-inefficiënte aangelegenheid: voor 20 deelnemers heb je 40 borden nodig, plus loopruimte. Dat paste samen met de dammers niet allemaal in het Eppiecomplex.
Om ruimte te maken voor een vierde groep stond er daarom een tijdelijk een feesttent naast het gebouw. Ideaal was het niet, frisjes wel, maar één persoon was er in zijn element: Thomas Reichardt. Vraag me niet waarom, maar hij wilde de hele dag niets liever dan in de tent spelen. Dat hij finalegroep D (in de tent) won, wekte dan ook weinig verbazing. Hij moest die eerste plek wel delen met Mike Ruitenbeek, Marc Land en Hans de Vries deelden plek drie.
In ieder geval was het weer een geslaagde editie. “Volgend jaar weer” is dan het cliché, maar hopelijk hoeven we niet zo lang te wachten. Een tweede 2016-editie in het najaar zou bijvoorbeeld kunnen, want eigenlijk was dit de uitgestelde editie van 2015. Misschien nog wel eerder, want er waren geluiden te horen dat er een OmniSimultaan in Barneveld gaat komen (?). Ik houd het dan ook bij “Tot de volgende keer!”
Jasper Reichardt