In ronde 4 van het Eemlandtoernooi waren er veel remises: 9 maar liefst in 18 gespeelde partijen, dat zou je toch niet verwachten bij een toernooi waar offergeweld beloond wordt met paling. Anderzijds zal de jury (foto Ed van de Gevel) wellicht wel blij zijn, want elke remise betekent vaak (niet altijd!) een paling-kandidaat minder om te jureren.
Zoals u wellicht inmiddels gewend bent staan de uitslagen, indelingen en partijen online:
De roep om stukoffers werkt inspirerend, maar leidt ook tot roekeloosheid. Zo offerde Jacques van den Berg tegen Robin Reichardt een stuk, maar was hij na een paar schaakjes al uitgepraat.
Jacques van den Berg - Robin Reichardt, stelling na 25...gxf6. Hier speelde wit 26. Pxe6?!
Om over de offers van William van de Groep maar te zwijgen. Twee stukken geïnvesteerd voor heel vage kansen. Toch versloeg hij Dennis Flohr en al naspelend vroeg de jury zich steeds meer af waar het tij dan keerde in die partij. Helemaal aan het eind... Met een loper, paard en een pion voorsprong liet Dennis zich ineens mat zetten. Als er toch eens een ehbo-prijs was!
William van de Groep - Dennis Flohr, stelling na 43. Ka2. Er volgde 43...d4?? 44. Dxg7 mat.
Hans de Vries dacht na twee remises: “laat ik ook eens gaan offeren!” Maar het mocht niet baten... weer remise.
Audry Burer - Hans de Vries, stelling na 13. b4. Na 13...Pcxe4 kreeg zwart uiteindelijk drie pionnen (e4, f3, g4) voor zijn stuk.
Een eervolle vermelding wegens verregaande hoffelijkheid is er voor Jan Ero. Met een stuk meer je tegenstander remise gunnen, terwijl uit het eeuwig schaak lopen ook een optie was.
Slotstelling na 57...Db2+ bij Jan Ero - Aart de Jong
We eindigen dit verhaal met offers die wel lukten. Kreeg Jasper Reichardt een deja vu toen Marcel Flohr ineens Df7 speelde? In zijn verslag van Vlissingen 2013 is toch te lezen dat een dergelijke zet een prominente rol speelde in een partij van de voltallige jury! Het is het tweede dameoffer van Marcel in successie, maar deze keer heeft hij de pech dat de jury het iets te eenvoudig vond en er bovendien een andere combinatie was die de jury net iets mooier vond.
Marcel Flohr - Jasper Reichardt, stelling na 27...Txe2. Na 28. Df7! is mat niet meer te voorkomen.
Wederom is het de tegenstander van Santoso Wijono die er met de paling vandoor gaat. Martin Veldhuizen brak door de defensie heen door twee paarden te geven en daar een toren en twee pionnen voor terug te krijgen. Normaal een materiaalverhouding die eerder in het voordeel van de lichte stukken is, maar Martin had uitstekend ingeschat dat het deze keer anders was. Wit was compleet machteloos. Op het eind nog op een aardige manier een stuk gewonnen, waarmee de partij helemaal uit was.